Sonbahar artık iyice doğaya hakim...Tüm canlılar mevsim değişikliğine hazırlanırken biz de sezonun son kampına doğru yola çıkıyoruz. İstikamet Abant Gölü yakınlarındaki Sinekli Yayla...1450m rakıma sahip yayla, Bolu-Düzce sınırında yer alıyor ve gerek bitki örtüsü gerekse yayla evlerinin dizilimi açısından güzel görüntüler veren, bizim de tercih ettiğimiz favori yaylalarımızdan birisi...

Yaylaya hem Bolu hem de Düzce yönünden ulaşmak mümkün, biz Düzce-Samandere istikametinden gitmeyi tercih ediyoruz. Zira bu yol görsel açıdan muhteşem manzaraları ve keyifli seyri ile bizi sonbaharın tüm güzellikleri ile selamlıyor. Buluşma yerimiz her zamanki gibi Resul Abi'nin yeri. Havanın yağış göstermesinden dolayı son anda gelişini iptal edenler oldu fakat biz sezonun son kampını yapmaya kararlı ekibimizle birlikte tırmanışa geçiyoruz.

Havalar mevsim normallerinin üzerinde, yağmur ihtimali her zaman var ama bu bizi eve hapsedemez. Yaz tatillerinden dönüşler yoğunlaştı ve okulların açılmasına bir hafta kala trafik oldukça kalabalık. Kendimizi bir an önce İstanbul'un dışına atıyor ve sabahın erken saatlerinde ekiple buluşmak üzere toplanma noktasına doğru ilerliyoruz. İzmit'teki trafik dolayısıyla da gecikmeler var ancak biraz rötarlı da olsa buluşup, tırmanışa geçiyoruz.

“Hoşgeldiniz Nasılsınız ? Buraya çocuklarınızla geldiğinize göre iyisiniz zaten” dedi yayladaki dede...

En güzel zamanıdır yaylalardaki kampların sonbahar. Yağmuru renkleri kokusu çamuru kışa  yaklaşırken ruhu son bir dem tazeler. Ekim ayının sonuna doğru havalar güzel giderken yine bir haftasonu Taraklı Karagöl yaylasına döndü rotamız. Güneşli bir sabah buluşma yerine vardık. Köyün camisinin karşısındaki otobüs durağında armut, elma, ayva toplarken birbirimizi bulduk ve yola koyulduk.

Hava durumu Cumartesi için yağmur veriyordu lakin bu yağmurun uzun süreli sağanak seçeneğini belirtmeyi atlamıştı site. Yaylaya vardığımızda yağmurdan hemen önce kampı kurduk, karınları doyurup atıştırmalıkları ve yağmurlukları çantaya atıp ormanın içine doğru yürüyüşe başladık. Yürüyüşle beraber yağmur da bize eşlik etmeye başladı. Ormanın içine girince ağaçlar şemsiye görevi gördüğünden şiddetini ancak açık alana çıktığımızda fark ettik. Güçlü bir sağanak başlamıştı.

Orman içinde toprağı koklayarak ve hatta tadına bakarak yürürken birden yayla evlerinden birinin önünde 8 metrekare bir alana sığışıp yağmurun dinmesini beklemeye başladık ama dinmek yerine usulca şiddetlenmeye başladı. Evlerden birinde daha önceden Alpay’ın yaşadığını bildiği bir dedenin hala orada olduğundan emin olduğumuz sırada kendisi bunca kalabalığı çoluk çocuk içeri davet etti.

“Hoşgeldiniz Nasılsınız ? Buraya çocuklarınızla geldiğinize göre iyisiniz zaten” dedi. 87 yaşında ve 91 yaşındaki eşiyle birlikte bir göz odada kalıyorlar. Bir yastıkta kocamak gördük o gün; gerçeten tek bir yastık, bir yatak, yanında küçük mutfak masası ve diğer yanda soba. Yol boyu içimden ve dışımdan “ bir soba olaydı şimdi yanına sığınaydık” diye söylendim aslında zaten dede o vakit diyordu ki “ herşey var, bol bol var, isteriz biz olur” İstedim de mi oldu yoksa olana şükran mı doldum bilemedim.

Çok konuşuyordu dede, ninenin kulakları da ağır işitiyordu zaten, böylece bulmuşlardı denge belki de. Çok konuşuyordu ama konuştuğu her cümle yaşam dersi gibi içimize işliyordu.
“20 milyonluk ekmek aldım eşim çok sever hava da kötü olunca bol bol aldım bol bol var, yoğurt da var bol bol yiyin zaten yeni çaldık yogurdu yarına yine olur bol bol var” diye ekledi. Ekmekler kesildi, sobanın üzerine yerleşti, tabaklara yoğurtlar konuldu. Kimimiz ekmeği doğradık içine tuzu da serptik, kimimiz üzerine yağ sürer gibi sürdük. Bir ara Can (9 yaş) yanımda tabağın dibini sıyırırken “ hayatımda yediğim en güzel yoğurt” diye kendi kendine konuşuyordu. Kıyafetler kuruyordu bu sırada . Camdaki yağmur damlaları hareketi kesince dindiğini fark ettik artık. Süpürgeyi takıp ortalığı temizleyip teşekkürlerimizi sunup geri dönüşe geçtik.

Dalında kurumuş erikleri, taze erikleri tada tada kamp yerine vardık. Rüzgar çok güçlüydü, akşam yemekleri hazırlanırken ateşi de yaktık. Çocuklar buldukları odunları ateşe getirdiler, baltayla odunlarını kestiler. Kimi için ilk kamptı kimi tecrübeli. Biraz ateş başı sonrası herkes çadırlarına çekildi. Soğuk bir sabaha uyanırken bulutlar dağılmış yağmur dinmiş gökyüzü ve güneş tüm renkleriyle bizi aydınlatmaya başladığında ateşi canlandırıp ortak kahvaltı masalarına kurulduk.

Hepimiz aynı şeyi konuşuyorduk:

Bol bol var diyerek buraya çocuklarımızla geldiysek iyiyiz çok şükür diye tekrar edip duruyorduk.

Ayça Oğuş

14.10.2017

Eylül gelmesine rağmen sıcaklıklar mevsim normallerinin üzerinde seyrediyor. Bayramdaki uzun tatili fırsat bilenler İstanbul'u boşaltmış, trafik sakin...Biz de daha önce keşif yaptığımız Acelle Yaylası'na doğru yola çıkıyoruz. Acelle, Akyazı'ya yakın bir bölgede ve 3-4 obanın ortaklaşa olarak kullandığı oldukça geniş bir yayla. Tam ortasında büyük bir gölete sahip ve çevresinde birçok irili ufaklı yayla mevcut. Ayrıca yaylaya girişteki yayla evlerinin çokluğu, köylülerin burayı ne kadar çok kullandıklarının bir göstergesi...

Ünzevi çam ağaçları ve mistik dokusu ile en sevdiğimiz yaylaların başında geliyor Kocayayla...Yol ve hava şartları elverdiği sürece gitmekten sıkılmayacağımız ve her defasında yeni keşifler yapabileceğimiz bir yer...Yine aynı duygular içinde toplanma bölgesinde ekip buluşmaya başlıyor. Navigasyonun farklı rotalar vermesine rağmen ufak gecikmelerle ekip tamamlanıyor ve kalabalık bir konvoy olarak 10:15 civarı tırmanışa geçiyoruz. Hava şartları mevsime göre oldukça iyi ve yağış beklemiyoruz. Ancak bir kaç gün evvel Marmara Bölgesi'nde etkili olan yağışın izlerini görmek mümkün.

Yaklaşık yarım saatlik tırmanışın ardından kamp bölgemize ulaşıyoruz. Yaylanın girişinde güneş ve aralıksız akan çeşme bizi karşılıyor. Gece yağan çiğ toprakta günün ilk ışıkları ile parıldıyor ve hava yavaş yavaş ısınıyor. Belli ki gece bir miktar soğuk olacak. Rakım 1500m.

Tuvalet bölgesi ve kamp alanını belirledikten sonra keyif içerisinde çadırlarımızı kurmaya başlıyoruz. Bu sırada bizim kamp yaptığımız bölgenin karşı yamacındaki tepelere doğru küçük bir yürüyüş yapıyorum ve offroad tutkunlarının doğaya verdiği zarar canımı sıkıyor. Kendilerinden sonra gelen kampçı ve doğa meraklılarına bıraktıkları ortam gerçekten içler acısı...2 tonluk araçlar ile endemik çimenin üzerine çıkarak adeta tüm yaylayı kırbaçlamış, tamiri çok zor olan yaralar açmışlar toprağa...Bu zihniyetin doğa dostu olduğuna inanmak gerçekten zor...Bu ortamı sadece kampçılar değil, otlamaya çıkan hayvalar da kullanıyor ve elbirliği ile maalesef doğal yaşama zarar veriyoruz. Farkındalığın artması ve hassasiyetin oluşması lazım, aksi takdirde çok yakın gelecekte bu güzelim yaylalar birer toprak ve çamur gölü haline gelecekler.

Güneş yavaş yavaş yükseliyor ve biz yürüyüşümüz için hazırlanıyoruz. Rotamız Şehirli Yayla...Neredeyse tüm grup yürüyüşe katılıyor ve tempolu bir yürüyüşün ardından yaylaya ulaşıyoruz. Yayla ortasında hayvanların da kullandığı çeşmeden sularımızı tazeliyor ve bir miktar dinleniyoruz. Bu sırada ormandan gelen bir hayvan sürüsü ile karşılaşıyoruz, hayvanlar da bu kadar kalabalığı görünce biraz ürküyorlar ancak yine de su kaynağını ortak kullanarak herkes susuzluğunu gideriyor. Ekip dönüş yoluna geçiyor ve daha hızlı bir tempo ile kamp alanımıza dönüyoruz. Minikler bir miktar yoruluyorlar ancak yine de enerji zirvede ve kamp alanı etrafında koşuşturmalar, oyun kurmacalar devam ediyor.

Akşama hazırlanmak adına odun toplamaya çıkıyoruz, çocuklarımız da bu aktiviteye kendi çaplarında katılarak kaydadeğer katkılarda bulunuyorlar. Dere kenarında yerde keşfettiğimiz bir ağaç kökünü 4-5 kişilik bir grupla ateş yakacağımız bölgeye taşıyoruz. Bu kütük bizi 2-3 saat idare eder. Bu sırada katılımcılarımızdan Mehmet Bey, ateş ile ilgili kısmı üstleniyor ve görkemli bir kamp ateşi yakıyoruz. Yavaş yavaş yemekler pişiriliyor ve ikramlar başlıyor...Aramızda kısır ustaları bile var ;) Yemeğin ardından ateş başı sohbetimiz gecenin geç saatlerine kadar devam ediyor ve sonrasında çadırlarımıza çekiliyoruz. Hava beklediğimizden daha iyi...

Keyifli bir uykunun ardından sıkı bir kahvaltı yapıyoruz ve ardından çocuklar yürüyüş için hazırlar bile...Bu seferki rotamız Güneyli Yayla ve sonrasındaki maceralı orman yolu...Ekibin bir kısmı aynı yoldan geri dönerken, bir kısmı ile ormana dalıyoruz. İnişler, çıkışlar, sık çalılar ve zorluk derecesi biraz daha fazla olan bir parkuru keyif içerisinde tamamlayarak kamp alanımıza dönüyoruz...Artık yavaş yavaş eve dönüş ve toplanma hazırlıkları başlıyor. Tekrar Kocayayla'ya gelmek için buradan şimdilik ayrılmak zorundayız istemeyerek olsa da...

Vedalar zor oluyor her zamanki gibi ancak biliyoruz ki bir dahaki kampta tekrar birlikte olacağız.

Sevgiler,

Volkan Üstün

Saat sabahın 09:00'u ancak şehir merkezinde sıcaklık 26 derece ve rahatsız edici bir hava var...Belli ki gün içerisinde 35'leri görecek. Ama bizim keyfimiz yerinde çünkü yine yayla yollarındayız. Ekip her zamanki gibi dakik şekilde buluşma yerinde, son eksiklerimizi tamamlıyor ve planladığımız zamanda konvoy halinde yola koyuluyoruz. 

Delmece Yaylası ormaniçi yolu, virajlı asfalt bir yol. Keyifle tırmanırken sıcaklık yavaş yavaş düşüyor. Yaylanın hemen girişindeki taş ocağı şantiyesi canımızı sıksa da varış noktasına ulaşmanın huzuruyla daha önceden kamp yaptığımız bölgeleri kontrol ediyoruz. Rüzgar kuvvetli ancak güneş tepede ve tüm yakıcılığı ile yükseliyor. Kendimizi hemen yaylanın sonlarına doğru çeşmeye yakın bir bölgeye ağaçların altına atıyoruz. Çadırlar ve arkadaşlıklar kuruluyor ve ardından birşeyler atıştırıyoruz.

Sırt çantalarımız ve ufak tefek malzememizle yürüyüşe hazırız. Çocuklar her zamanki gibi koşturarak ön saflarda yerlerini alıyorlar, tıngır mıngır yıkık köprüye doğru yürüyoruz, sonraki hedef şifalı su...Su kaynağı bulunduğumuz bölgeden yaklaşık 1-1,5km uzaklıkta ve ağaçlar içinde ilerlediğimiz iki üç iniş çıkıştan oluşan toprak bir yol. Suya vardıktan sonra ünzevi ağaçların altına yatıyoruz, çocukların keyfi hala zirvede. Ağaca tırmananlar, yapraklarla oynayanlar veya yere yatarak uyuma numarası yapanlar :)

Dönüş yolunda biraz da akşam için odun hazırlığı yapıyoruz. Ekip halinde ormana giriliyor ve gecelik odun toplanıyor. Ateşimiz yanmaya hazır akşam yemeklerini hazırlama telaşı başlıyor. Bu sırada çevremiz irili ufaklı çadırlarla doluyor. Belli ki aşağıda bunalanlar deniz yerine yaylayı tercih etmişler. Kısa sürede onlarla da kaynaşıyoruz. Çocuklar yavaş yavaş uykuya çekilmeden evvel gökyüzü cisimlerini inceliyoruz birlikte, sonrasında da ertesi gün planları yapılıyor. Bir kısım arkadaş sabah vakitlice ayrılacağını belirtince kalanlarla ertesi gün planlanıyor ve gece yarısı herkes çadırına çekiliyor. Çocuklar çoktan mışıl mışıl uyuyorlar.

Ertesi sabah obamız inek sürüsü istilasına uğruyor ve çan sesleri ve bağırışmalar içerisinde uyanıyoruz. Sürüyü bizim bulunduğumuz bölgeden geçiren bir çobanın homurtuları ve hayvanları kontrol etme çabasının yanında bizim çocukların şaşkın bakışları birbirini izliyor. Neyseki vukuatsız toparlanıp yollarına devam ediyorlar. 

Güzel bir kahvaltının ardından kararlaştırdığımız gibi yayladan ayrılarak araçlarla Çifte Şelale'nin yolunu tutuyoruz. Birkaç arkadaş şelalelerin görülmeye değer olduğunu söylüyor ancak pazar olması dolayısıyla oldukça kalabalık. Yine de biz keyfini çıkarıyor ve hatta birkaçımız suya bile giriyor. Sonrasında buz gibi dere içerisinde gözleme yiyerek çaylarımızı yudumluyoruz. 

Birbirimizle tekrar görüşmek dilekleri içerisinde araçlarımıza binerek evimizin yolunu tutuyoruz. Kampa katılarak kendilerinden birşeyler paylaşan tüm katılımcılara teşekkürler.

En yakın zamanda yeni bir kampta görüşmek dileğiyle,

Sevgiler,

Volkan Üstün

Yine çılgın bir deney ile başbaşayız. İstanbul’da fırtına kopuyor. Yağmurdan korkumuz almış başını yürümüş. Kimse kafasını dışarı bile çıkarmak istemiyor. Sebep. Yağmur yağıyor. Biz ne yapıyoruz. Bakalım diyoruz ne olacak. Çok zorlanırsak döneriz. Öylede yapıyoruz. Buluşma noktamız karışık. Hafif nemli is camlara ve yüzümüze vuruyor. Biz erik topluyoruz. Çocuklar Erik topluyor. Buluştuk. Kalabalığız ama %50 kendini evde tutmuş bilerek anlaşılan. Olsun bakalım nasıl bir hikaye olacak bizimkisi.

Hesapta nisan ayının son haftasonunu güneyde biryerde kamp yaparak daha ılıman geçirmeyi hayal etmiştik. Kar yağdı bildiğin. 1 mayıs kampını da artık mayıs yahu deyip göle girmeli olur diye Taraklı olarak belirledik. Hehe şimdi yine kar yağdı diyeceğim sandınız değilmi. Hayır deliler gibi yüzdük.

Aylardır beklenen özlenen haftasonu yayla kamplarının bu haftasonu açılışını yaptık. Bu sene sert bir kış geçtiği için özellikle Nisan ayının son haftasını beklemiştik kamplara başlangıç yapabilmek için ne de olsa artık Nisan’ın son haftası yayla bile olsa tamam belki sıcak bir hava beklemese de bizi bahar havasını hissetirir diye düşündük. Heyecanla sabah yola çıktık, sabah hava güneşliydi bu da içimize umut serpti lakin Yalova’ya geldiğimizde bizi sert bir rüzgar karşıladı. Daha yaylaya çıkmadan oldukça serin bir havanın bizi beklediğini anlamıştık. Bizim için kötü hava şartı yok elbette doğru malzeme var, o yüzden yola koyulduk.

Kampa gidelim mi baba ile Kaçkarlar'da olağanüstü yedi gün geçirdik. Bu kampa ilişkin söylenecek çok şey var, öncelikle yaşları 4 ila 11 arası değişen çocukların doğaya uyumu ve bu görece zor coğrafyada, büyüklere nazaran dayanıklılıkları, yedi aylık fena halde hamile Meltem'ciğimin kaprissizliği ve rehberimiz Alpay’ın yetkinliği, doğadaki rahatlığı ve çocuklara olan güveni  beni en çok etkileyen şeydi.  Kaçkarlar'ın sihiri öncelikle su, görmeseniz bile sesini duyduğunuz, yağmur yağmasa bile ıslaklığını hissettiğiniz su. Sonra çiçek denizi, burnunuza dolan çiçek kokuları, çiçek tozları. Binbirçiçek dağları ve duman.